مقایسه آزمون های موجود زنده و آزمایشگاهی در تعیین توان واکسن بوردتلا پرتوسیس

  زمینه: یکی از کاربردهای اصلی حیوان­های آزمایشگاهی در مراکز تولید واکسن، آزمایش­های کنترل کیفی است. به دلیل مشکلات خاص استفاده از حیوان­ها در شرایط آزمایشگاهی، جای­گزینی آن با آزمون­های آزمایشگاهی ( in vitro ) پیشنهاد شده است.   هدف : مطالعه به منظور مقایسه آزمون موجود زنده (in vivo) با آزمون آزمایشگاهی در تعیین توان واکسن بوردتلا پرتوسیس انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه تجربی در سال 1389در مؤسسه رازی بر روی گروهی از موش­ها با رقت­هایی از واکسن­های ساخت همین مؤسسه انجام شد . در آزمون آزمایشگاهی بعد از طی دوره ایمن­سازی، موش­ها کشته شدند و مایع داخل حفره صفاقی آن­ها جمع­آوری و با سویه چلنج کشت داده شد تا غلظت نیتریک اکساید تولید شده از ماکروفاژها و پاسخ ایمنی ایجاد شده بررسی شود. داده ­ ها با منحنی استاندارد نیترات سدیم تحلیل شدند ( 924 /0 (r= .   یافته­ها: اختلاف معنی­دار آماری بین نتایج این دو روش آزمایش (در بدن موش و در شرایط آزمایشگاهی) با رقت­های متفاوت واکسن تمام سلولی وجود داشت و ماکروفاژهای موش­های ایمن شده با واکسن تمام سلولی، مقدار نیتریک اکساید بیش­تری نسبت به گروه شاهد تولید کردند.   نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ها، آزمایش القای نیتریک اکساید نسبت به روش قدیمی آزمایش کندریک در تعیین توان واکسن حساس­تر است و می­توان واکسن­های با عیار پایین را نیز ارزیابی کرد که می­تواند به عنوان یک روش جای­گزین برای کاهش استفاده از حیوان­ها به کار رود.